Geen mens is een eiland en we staan allen op de schouders van reuzen. Het Beauforthuis heeft zijn bestaan te danken aan een groep jongeren die in 1987 het pand aankocht om een woongroep te vormen en de leegstaande kerk beschikbaar stelde voor culturele en maatschappelijke vernieuwende initiatieven.
Andere reuzen die hun schouders leenden waren eigenzinnige mensen die hun toekomstvisie (het destillaat van een een lang werkzaam leven) wilden delen met een nieuwe generatie.
En nu bestaat het Beauforthuis zo’n 30 jaar en moeten we plannen maken voor een verdere toekomst.

HOE BLIJVEN WE ONZE IDEALEN VORMGEVEN?

En zijn die nog wel relevant?
Het oprichten van het Beauforthuis in 1989 was mijn wapen tegen het doemdenken van mijn ‘verloren generatie’, tegen het eenzijdige materialisme en de uitzichtloze uitbuiting van mens en aarde. Schatplichtig als ik was aan de opleiding voor bio-dynamische landbouw, de Warmonderhof, wilde ik zo veel mogelijk kopjes bio-koffie en glazen bio-sap verkopen om een steentje bij te dragen aan een gezonde landbouw. Ik wilde voor de cultuur niet aan een subsidie-infuus, maar zélf bepalen welke artiesten ik het waard vond een podium te bieden.
En het mocht niet vrijblijvend zijn, we moesten er afhankelijk van zijn, want alleen dán komt het er op aan!
En zo betraden artiesten het podium waarvan ik niet had durven dromen en we kregen veel hartverwarmende hulp.

Toch werd ik ook regelmatig voor gek verklaard: “Een concertpodium met nauwelijks subsidie en bio en fair trade catering en dan niet in je vrije tijd, maar om er je boterham mee te verdienen? Dat kan niet! Daar kom je vanzelf achter.” Ik vond dat niet leuk om te horen, het zoog mijn energie weg en ik had steeds het gevoel me te moeten bewijzen. Terwijl: biologische wijn kan gewoon heel goede druivenwijn zijn in plaats
van matige bessenwijn; en biologisch boterhammen zijn niet persé harde keien … En júist omdat we niet voor eigen parochie wilden preken, geen eilandje wilden creëren voor kunstkenners en geitewollensokkendragers, maar de wéreld over de
vloer wilden hebben, was het belangrijk kwaliteit te bieden, op ieder vlak.

De algemene verhouding tot milieubewustzijn, zorg voor de aarde, begon te veranderen met de crisis van 2008. Mensen kozen steeds vaker voor duurzaam bankieren, voor duurzame producten. Een verandering die gelukkig nog steeds doorzet!

Daarom vinden we het hoog tijd dat we in het Beauforthuis duidelijker zeggen waar we voor staan. En dat we ook op meer gebieden dan voeding moeten gaan kiezen voor duurzaamheid, zoals bloemen en (tuin)planten, bedrijfskleding etc. Want echt, ook bij ons is er nog heel veel te verbeteren.
En minstens zo belangrijk is de dialoog: praten over welke waarden hierbij horen, welke initiatieven we moeten omarmen, hoe onze organisatie in de toekomst moet worden vormgegeven.
Toen het Beauforthuis startte speelde dat eigenlijk nog helemaal niet, maar vandaag de dag is het van belang dat meer mensen met wortels in een andere cultuur hier ook een thuis vinden. Wat al wél speelde, en nog niet echt is veranderd, is dat de muziekcultuur wordt gedomineerd door mannen – en daar mag nu wel eens een kentering in komen.
Ik denk dat we met dergelijke zaken nú veel meer weerklank zullen vinden dan in de jaren ’80 en ’90.

We staan aan de vooravond van een nieuw decennium. Ik kan koken van woede als ik zie hoe weinig er de afgelopen decennia is geluisterd naar alle geluiden over de grenzen van onze economische groei. En het ontroert me als ik zie met hoeveel energie jongeren in actie komen om onze planeet te redden en zich bijv. bezighouden met circulaire economie en hoe ze nieuwe ideeën ontwikkelen. Want zíj moeten het stokje gaan
overnemen.
Wat hun muziek betreft heb ik het op het moment vrij makkelijk, want ik heb er vaak een klik mee. Er zijn tijden geweest dat me dat veel meer moeite kostte, omdat ik weinig aansluiting vond. Ook in het Beauforthuis moet een nieuwe generatie het stokje gaan overnemen. Nóg niet, maar het gaat er wel aan komen, natuurlijk. Als ik de jongeren van nu zie, dan heb ik daar het volste vertrouwen in!

verbouwen

De afgelopen jaren stonden vaak in het teken van verbouwen en aanpassen. Dat is nog niet helemaal klaar, maar de grootste hobbels zijn wel genomen. Je kunt dagelijks de vorderingen aan de kubussen zien en als die aan de buitenkant klaar zijn, gaan we binnen nog even door. Het theatercafé en onze werkruimtes volgen. En het terrein wordt verder aangepakt: een enthousiaste groep heeft het initiatief genomen aan de boszijde een Heuvelrugtuin aan te leggen als toevluchtsoord voor vogels en insecten en hopelijk als inspirerend voorbeeld. Over die tuin gesproken: als je het leuk vind om te helpen bij de aanleg, of geschikte planten over hebt, horen we het graag! (mail ons op info@nullbeauforthuis.nl)
Onze concert-bar heeft zich ontwikkeld tot een heerlijk café, een huiskamer voor de Heuvelrug, niet alleen voor concertbezoekers, maar ook voor wandelaars en fietsers, al dan niet met kinderen en hond. Er zitten mensen te werken met hun laptopje, anderen hebben er een zakelijke ontmoeting. Al met al komen we heel aardig in de richting van wat ik me, terugkijkend, 30 jaar geleden voorstelde.

meer energie voor cultuur

Maar na al die inspanningen voor onze lokatie wordt het hoog tijd weer meer energie in onze programmering te steken. En daarbij is de hulp van onze vrienden in de vorm van een vriendenbijdrage weer onmisbaar. Niet alleen om het geld, maar vooral om de verbinding met ons wonderbare Beauforthuis, dat al lang niet meer ‘van mij’ is, maar wordt gedragen door een los-vaste gemeenschap van mensen en organisaties met hart voor mens, cultuur en natuur.

We hopen jullie ook komend jaar vaak te mogen verwelkomen bij onze vele concerten of gezellig in het café of zo!

Namens de hele Beaufortcrew,

Lidwien Vork